Projekt edukacyjny - Ukształtowanie terenu polski.

Pas pojezierzy znajduje się na północy Polski. Pojezierza są przykładem krajobrazu młodoglacjalnego. Powstałe tu podczas zlodowacenia północnopolskiego formy terenu są znacznie młodsze i znacznie mniej zniszczone przez czynniki zewnętrzne niż w innych częściach kraju (przede wszystkim na nizinach).
Przez Pojezierze Pomorskie, Pojezierze Chełmińsko-Dobrzyńskie, Pojezierze Mazurskie i Pojezierze Suwalskie ciągnie się pas wzniesień moren czołowych. Świadczy to o tym, że właśnie tutaj czoło lądolodu zlodowacenia północnopolskiego zatrzymało się na dłużej. Na południe od pasa moren czołowych znajdują się rozległe pola piasków – są to sandry przykrywające w znacznej części gliny moreny dennej zlodowacenia środkowopolskiego. Na południe od sandrów Pojezierza Pomorskiego i Pojezierza Chełmińsko-Dobrzyńskiego ciągnie się równoleżnikowa, szeroka Pradolina Toruńsko-Eberswaldzka. Płyną nią obecnie Warta oraz jej dopływ Noteć, a także Wisła.
Pradolina Toruńsko-Eberswaldzka jest granicą pomiędzy Pojezierzami Pomorskim i Chełmińsko-Dobrzyńskim a Pojezierzem Wielkopolskim. Na Pojezierzu Wielkopolskim powtarza się układ form terenu stworzony przez lądolód zlodowacenia północnopolskiego. Przez środek Pojezierza Wielkopolskiego ciągnie się pas moren czołowych z przylegającymi do niego od południa polami sandrowymi. Na południe od sandrów leży kolejna pradolina – Warszawsko-Berlińska. W odróżnieniu jednak od Pojezierzy Pomorskiego, Mazurskiego i Suwalskiego polodowcowe formy terenu na Pojezierzu Wielkopolskim są mniej wyraźne – wzniesienia moren czołowych są niższe i łagodniejsze, a większość jezior zarosła lub została zasypana przez osady nanoszone przez rzeki. Stało się tak, ponieważ lądolód wycofał się z Pojezierza Wielkopolskiego znacznie wcześniej niż z pozostałych części Pojezierzy Polskich. Powstałe tam formy terenu były więc znacznie dłużej niszczone przez czynniki zewnętrzne.